وبلاگ رسمي غزل محض ...

  به درخواست  برخی دوستان خوبم ترکیب بند " برج میلاد " رو دوباره براتون توی پست جدید گذاشتم 

  " برج میلاد "

 تصویر گنگ آدم و اهن ... کنار ریل

 در ذهن کودتا شده ی من...کنار ریل

 میلاد سربلند و     پریدن...کنار ریل

 یک جفت چشم و ...حسرت دیدن...

 جوراب های پاره ی یک زن...کنار ریل

                         {شاید...زنی که وقت سفر شعر می نوشت

                         هر روز زیر چند نفر ....   شعر می نوشت}

یک عمر غرقه بود در اندوه و ماتمش

 پرواز مرده بود         در افکار مبهمش

 دیوانه ای که معجزه می کرد با غمش

 آن  زن پرنده بود که در قرعه بردمش

 یک شب برای سکس به باران سپردمش

                            {مس های سرخ مثل زر ناب می شدند

                            هر روز توی کرست زن آب می شدند}

در لابلای پیرهنش نقطه چین شدند

 مردان مست  تاول شک و یقین شدند

 مانند روح         وارد دیوار چین شدند

 گاهی چنان شدند و زمانی چنین شدند

 کاندوم نبود و  ...وارد میدان مین شدند

                        {او داشت بوی فاجعه ی خاک می گرفت

                         هر شب برای چند نفر... ساک می گرفت}

باران که می گرفت به عشق ترانه و ...

 آوازهای    باکره ی     عاشقانه و ...

 موهای باز و ... ریختنش روی شانه و ...

 سودای دوری از غم پیدای خانه و ...

 لبخند های ساده تر و بی بهانه و ...

                               {وقتی که بازگشت خودش را به دار زد

                               در چشم  خلق/ پرده ی خود را کنار زد}

از برجک خمیده ی یک مرد استوار

 پایین کشید جسم خودش را {که بی قرار}

 وارفته از مقاربتی تلخ و بی حصار

 باران درد بود و غم نان و....... {انتظار}

 "در ذهن زن :غرور  شکستن   طناب دار

                           {صد بار روی برجک مردم  قیام کرد

                            دیکلوفناک خورد و...خودش را حرام کرد}

روحی که سال هاست پی رنج بردن است

 امروز یک پرنده ی در حال مردن است

 هر لحظه در مباهله ی زخم خوردن است

 در انتظار حادثه ی جان سپردن است

 یک پا به گور و...{پای دگر توی جردن است}

                          { در طالعش هزار نفر   شیهه می کشند

                          خود را به سرزمین تنش هدیه می دهند}

از روی برج   /    غربت میلاد را ندید

 شیرین نبود و   حسرت فرهاد را ندید

 مردم...هوار...گریه ی افراد را...ندید

 درگیر بود و          شدت فریاد را  ندید

 {وقتی پرید   دامنه ی باد را ندید.....}

                       {جوراب های پاره ی او را که باد برد

                       خیام  از تناسخ او ...اجتهاد    برد....}

پی نوشت : دوست خوبم  معین آهنگر دارابی  هم لطف کرده و شعری  رو در وبلاگش

به من تقدیم کرده که واقعن ازش ممنونم

http://panjerehjohari.blogfa.com/post-44.aspx